Ahsen Okyar Söylenmek yerine söylemek lazım…

Nostalji – Mesut NÖBETÇİGİL

Nostalji - Mesut NÖBETÇİGİL

Nostalji sözcüğünün kökeni geri dönmek ve acı kelimelerinin birleşmesine dayanıyor.

Yani yeniden yaşanması mümkün olmayan, geçmişe dair acı tatlı olaylar. Acıdır çünkü bir daha eski günlere dönemeyeceğimizi biliriz. Hem yaşadığımız olayların yeniden canlanmasına, hem de geçmişe dair özlem duyarız.

Çocuklarla aramızdaki fark her geçen yıl açıldıkça biz daha da içimize kapanıp eski oyuncaklarımızla oynamaya başladık. Bizi dışarı çağırsalar da gitmiyoruz, çünkü onların oyunlarından anlamıyoruz. Gidersek bize gülebilirler, o yüzden eski oyuncaklarımız hem güzel hem güvenli. O oyuncakları iki eğip büksek aslında ne kadar kusurlu ve kırık olduklarını göreceğiz. Oynanabilecek halde değiller ki. Biraz daha kurcalarsak elimizde kalma ihtimalleri çok yüksek. İşte bu ihtimal belki de bizi dışarı çıkmaktan daha çok korkutuyor. Üzerinde hakimiyet kuramadığımız bu modern dünyayı ti'ye alıyoruz. Sahip olamadığımız ve anlamadığımız şeylerle dalga geçip hastalıklı bir nostalji yaşamaya meylediyoruz. Modern dünyanın bir çok sıkıntısı var ama yüzümüzde alaycı bir gülümseme ile kendimize ve çevremize tekrarladığımız şeyler, olgunlaşıp büyüyemediğimiz için geçmiş bize güvenli geliyor. Çünkü korkuyoruz. Eğer modern dünyayı gerçekten fark edersek bu günümüz bizi iyice mutsuz edebilir. Daha da kötüsü her fırsatta böbürlendiğimiz altın yıllarımızın aslında o kadar da altın olmadığını farkedip kendimizle yüzleşmek zorunda kalabiliriz. Nostalji acının sindiği hatıradır. Acı bu gündür, lafındaki hatıranın acısı da maalesef silinmeyecek, öylece gidecek yerimiz kalmayacak.

İdareten yaşıyoruz. O yüzden Kalamış'tan bir tatlı huzur alabilen sadece bir nesil var. Gerisi gayrimenkul falan aldı.

Ahh Ah neydi o eski bayramlar, nostaljisi de bambaşkadır.
Bayramınızı kutluyorum.

Kalın sağlıcakla.

https://kocaelicinar.com/yazar/mesut-nobetcigil/nostalji/81280.html

ELVADA YA RAMAZAN – Seyfettin KARAMIZRAK

ELVADA YA RAMAZAN - Seyfettin KARAMIZRAK
Güzel yaşanmışlıklar çabuk bitermiş. İnsan, sahip olduğu kıymetlerin değerini, elden çıktığında anlıyormuş. İşte mübarek ramazan ayı da bütün güzellikleriyle sefalar
getirdi. Hanelerimize, en çok da gönüllerimize misafir oldu, sonra da bir çırpıda bitti.
Yüreğimizi hüzün kapladı bir nebze.
Bir aydır yaşadığımız uhrevi havanın tadıyla huzur bulduk. Dünya endişelerimizi, sorunlarımızı, dertlerimizi, koşuşturmalarımızı bir nebze erteledik.
Bitmek bilmeyen gereksiz arzularımıza, sonu gelmeyen sınırsız heveslerimize kulak tıkadık.
Yüreğimizi hoşgörüye, affetmeye, sabra, şükre, tevekküle açmanın doyulmaz huzurunu yaşamaya başladık. Maddi hayatımızda bir değişme olmamasına rağmen daha bir huzurlu, daha çok mutluyduk sanki.
Bitmeyen planlar yaparak, huzura ulaşmanın gayreti içinde tedirgin ve endişeyle koştururken, ramazanın imbat rüzgârlarıyla bir anda serinledik. Tüm endişelerimizden
soyutlanarak manevi enginliklere yelken açtık.
Sıcacık paylaşımlarda bulunduk, ihmal ettiklerimizi aramanın mutluluğunu yaşadık. Hatır sormalarla, tatlı tebessümlerle çevremize pozitif enerji dağıttık.