Bir Filistinlinin Türk halkına yazdığı mektup

2Ağu/210

Bir Filistinlinin Türk halkına yazdığı mektup

Merhaba‚
Ben bir Filistinliyim.
Arapım.
Bugüne kadar bize çok yardım ettiniz.
Ama artık etmeyin...
Neden?
Çünkü biz bu yardımlarınızı hak etmiyoruz.
Evet‚ hak etmiyoruz.
1837 yılında biz henüz Osmanlı toprağı iken Filistin bölgesinde sadece 9000 Yahudi yaşıyordu.
Onlar da bizim gibi Osmanlı vatandaşıydı.
1860 yılında Rusya ve Avrupa´daki gelişmeler nedeniyle topraklarımıza Yahudi göçü başladı‚ böylece ilk Yahudi yerleşimi kuruldu.
Gelen Yahudiler hepsi parayla‚ altınla geliyorlardı.
Bu da bizim çok hoşumuza gidiyordu.
1882 yılına geldiğimizde Filistin´de 2. Yahudi yerleşimi kuruldu.
50 sene önce sadece 9000 olan Yahudi nüfusu 1882´de 50.000 olmuştu.

O zaman Sultanımız olan Abdülhamid Han‚ bu Yahudilere toprak satışını yasaklamasına rağmen‚ bizler Yahudiler ile alavere dalavere çevirdik ve onlara toprak satmaya başladık.
Evet‚ Yahudilere toprak satışımız yasaktı‚ ama Avusturya‚ Alman‚ İngiliz ve Rus vatandaşlarına toprak satmamız yasak değildi.
Biz de bu boşluktan istifade ederek Yahudilere toprak sattık.
Çünkü gelen Yahudiler Avusturya-Macaristan‚ Alman‚ İngiliz ve Rus vatandaşlarıydı aynı zamanda.
Toprak satmak için adeta sıraya girmiştik.
Çünkü Yahudiler beş para etmez topraklarımız için 3-4 misli fazla bedel ödüyorlardı.
Birden hiç görmediğimiz kadar para gördük.
Sonra Yahudiler bizlere bu paraları nasıl harcamamız gerektiğini öğretti.
Filistin´in her kentinde açılan bar‚ pavyon‚ gazino gibi ortamlarda‚ içkili mekanlarda bu paraları bir güzel ezdik.
Efsane günlerdi gerçekten.
Yahudilere toprak satarak aldığımız paraları‚ Yahudilere ait eğlence merkezlerinde‚ Yahudi dilberler ile yedik.
Tabi bu arada Yahudi nüfusu sürekli artıyordu.
Ticaret yaptık Yahudilerle.
Yafa Limanı açıklarına demirleyen bir Fransız gemisinin limana girmesine Türkler izin vermiyordu.
Yahudiler de bize para teklif ettiler.
Mavnalarımızla açıldık ve bu gemiden tam 450 sandık taşıdık 2 gece içinde.
Türkler bizim mavnalarımızı aramıyordu.
Sonradan öğrendik ki bizim taşıdığımız sandıklar silah doluymuş.
Aman‚ silah olsun ne vardı?
Güzel para kazanmıştık bu işten‚ önemli olan buydu bizim için.
Sonra sultan bizim yediğimiz haltları anladı.
İşi iyice kontrol altına aldı.
Yahudi dostlarımıza bir metrekare bile toprak satamıyorduk artık.
Biz de toprak satabilmek için yahudi para baronlarını‚ Filistin´in yerel idarecileri ile tanıştırdık.
Neticede onlar Türk değildi‚ bizdendi‚ Araptı.
Osmanlı´nın Filistin´deki bu Arap yöneticileri sayesinde Yahudileri Osmanlı vatandaşlığına geçirterek toprak satmaya devam ettik.
Ohhhh‚ yine paranın mına koymuştuk işte.
Abdülhamid avucunu yalamıştı.
Ama sonra bu durum da anlaşıldı.
Osmanlı yine işimize taş koydu.
Hakikaten anlamıyorduk‚ Osmanlı neden bu kadar karışıyordu toprak satmamıza.
Satarız‚ satmayız‚ onlara ne.
Kızmıştık Osmanlıya...
Derken büyük savaş başladı.
Tabi biz Osmanlı´ya kızmıştık‚ İngilizler geldi o zaman.
İngiliz demek medeniyet ve özgürlük demekti.
Bize bol bol altın verdiler‚ para verdiler.
Filistin cephesindeki Türk askerlerini soyduk ve büyük paralar kazandık.
Ha bu arada bir İngiliz albay vardı‚ adı Charles Wembley.
"Türk askerlerinin karnı altın dolu‚ gidin onları alın" dedi bize.
Biz de Filistin´de yakaladığımız her türkün karnını deştik‚ ama altın falan yoktu.
Olsun varsın‚ İngiliz her Türk askeri için para ödüyordu bize.
Sonra Osmanlı cephede yenildi.
Kanal harekatında Türk askerine gelen bütün yardımları yağmaladık‚ Tam 14.000 Türk askeri öldürüldü orada.
Sonra tabi Filistin´den de çekildiler.
Büyük İngiliz komutan geldi.
Adı Edmund Allenby´di.
Bize süper teklifler yaptı. biz onu çok sevdik hatta ismi de uygun olduğu için ona "el-nebi" (peygamber) dedik.
Sonra bizim İngiliz el nebi´ye taa Şam´a kadar eşlik ettik.
Hatta el nebi Şam´daki Selahaddin Eyyubi´nin sandukasına çizmeleri ile basmadan önce çizmelerini parlatan kişi Filistinli bir Araptı.
neyse‚ çok detaya girdim.
Büyük savaş bittikten sonra artık Osmanlı tehlikesi ve zulmü ortadan kalktığı için Yahudi kardeşlerimize istediğimiz kadar toprak satabiliyorduk.
Efsane günler geri gelmişti.
Bu arada Yahudiler kale gibi köyler inşa ettiler‚ her köyün kendi silahlı korucuları vardı.
Bize artık dostane davranmıyorlardı.
Araplar ve Yahudiler arasında çıkan anlaşmazlıklarda‚ İngilizler hep Yahudileri haklı buluyordu.
Sanki biraz adaletsizlik vardı‚ Osmanlı daha adildi sanki.
Neyse‚ biz halimizden memnunduk.
Tabi ki Yahudi kardeşlerimiz sayesinde çalışmadan bol paralı günler geçiriyorduk. birkaç münferit olayın ne önemi vardı ki?
Bu arada 2. büyük savaş başladı.
Duyduk ki Avrupa´da Yahudilere zulüm ediliyormuş.
Onların buraya gelmesi için bağış topladık aramızda.
daha çok Yahudi geldi‚ biz de daha çok toprak sattık işte.
Bu büyük savaş da sona erdi tabi.
Bu arada İngilizler Filistin´den ayrılmaya karar verdi‚ ayrılırken de Filistin´i bize bırakacaklardı sanıyorduk.
Ama onlar iki ayrı devlet kurulması için Birleşmiş Milletlere gitti.
Tam o sırada Yahudi kardeşlerimiz bize saldırdı.
Ohooo saldırmak ne kelime‚ anamızı bellediler resmen.
Sonra İngiltere Filistin´den ayrıldığını ilan etti ve burada İsrail devleti kuruldu.
Ne olduğunu anlamamıştık bile.
Daha sonra Yahudilere her "kahrolsun İsrail" diyerek saldırdığımızda topraklarımız biraz daha küçüldü.
Topraklarımızı bu sefer parayla değil‚ tankla‚ topla alıyorlardı.
Biz ise hiçbir şey yapamıyorduk.
Aradan yıllar geçti‚ artık biz dünyanın gözünde birer terörist olmuştuk.
Eh madem teröristtik‚ terörist gibi davranalım dedik.
O yıllarda Türkiye´de de pkk terör örgütü faaliyetlerine başlamıştı‚ onların ilk eğitimlerini bizim kamplarımızda verdik.
Siz Türkler ise İsrail´e karşı hala bizi destekliyor‚ bize acıyordunuz.
Sonra Ermeniler bize yardım etti‚ biz Ermeni soykırımını tanıdık.
Siz bize yine yardıma devam ettiniz.
"Enayi parası" diyorduk sizin yardımlarınıza‚ oluk oluk akıyordu maşallah.
İşte böyle böyle bugünlere geldik.