DOSTLARI YİTİRDİĞİMİZDE ANIMSIYORUZ DOSTLARI!.. / Mustafa KÜPÇÜ
DOSTLARI YİTİRDİĞİMİZDE ANIMSIYORUZ DOSTLARI!.. / Mustafa KÜPÇÜ
“Değişim ve gelişim” doğanın ve insanın temel yasası.
Doğayı “ihtirasları uğruna” kirleten, yok eden insan, hızla ve büyük bir aymazlıkla kendi sonunu hazırlıyor!
Doyduğu toprakları, gölleri, nehirleri, denizleri yok ediyor; onlarla birlikte tükendiğinin ayırtına varamadan!
Doğa ile birlikte “doğal ve insanca” olan yaşam biçimini de yok ediyor!
Yabancılaşıyor;
kentli insanına, komşusuna, akrabasına, kardeşine ve hatta kendisine!
Gitgide unutuyor yaşadığı güzellikleri. Ya da öyle sanıyor!
Sonra bir gün, “eski bir dostun” ölüm haberi bir cami avlusunda buluşturuyor eski dostları!
Sıradan “başsağlığı dilekleri” ve sonra eski dostlar yüz yüze geliyor!
- Neredesin?
- Ne zamandır görüşemiyoruz?
- Sağlığın nasıl?
- Aaa, eşin mi öldü? Hiç duymadım!..
- Ah, neydi o yıllar…
Ve daha nice sıradan, yavan sözler!
Sanki, karşılıklı özür diliyoruz birbirimizden!
Bedensel olarak yitip giden dostlar vesile oluyor eski dostların bir araya gelmesine!
Ne hazin…
“İzmitliler Derneği” kurulduğu zaman, ekmek kavgası ile İzmit’e gelen başka kentlerin insanları soruyordu; “İzmit’te İzmitliler derneği olur mu?” diye.
Haklıydılar!
Kendilerini, doğup büyüdükleri kentte artık “kelaynak kuşları” gibi hisseden İzmitliler; kendi değerlerini, dostluklarını, kültürlerini korumak ve anılarını yaşatmak istiyorlardı. Ama ne yazık ki, İzmitliler bunu bile başaramadılar! Başaramadık!
Bir tek KYÖD, çıkardığı yayınlar, düzenlediği kültürel etkinlikler, kent sorunlarına yönelik eleştirileri ve “Pişmaniye Geceleri” ile bir şeyleri yaşamaya ve yaşatmaya çalışıyor.
Ama bu kentte “Sıra Geceleri” ya da benzeri “yöresel geceler” büyük ilgi görüyor!
Bu kentte kuşaklar boyu yaşamış nesilleri olan, Bağçeşme Mezarlığı’nda “çoğunluğu” olan İzmitliler, bir tek cenaze törenlerinde çoğunluğu sağlıyorlar!
Dostlarımızı yitiriyoruz bir bir…
Evet, üzülüyoruz.
Acı çekiyoruz.
“Bize ne zaman sıra gelecek?” diye düşünüyoruz!
Belki de o kısa anlarda anımsıyoruz kimi sağlık sorunlarımızı.
Bir şarkının sözlerinde olduğu gibi; “yüz bin kere tövbe edip” yine aynı yaşam yanlışlarını sürdürüyoruz!
Dikkat ettiniz mi?
Cenaze törenlerimize olan katılım da giderek azalıyor!
Yakında daha da yalnızlaşacağız.
Yazdığımız birkaç anı kitabında, gazete ve dergilerin arşivlerinde kalacak o güzelim yaşam kültürümüz!
Bu yazı, “kişisel bir öz eleştiri” ve “özür” yazısıdır!
İzmitliler;
Sizler de “öz eleştirinizi” yapmalısınız!
Sonra, eğer mümkünse “yeniden özgüvenimizi” kazanarak, o güzelim “çıkarsız ve özveriyle yaşama” bilincine kavuşmalıyız!..
https://www.7x24kocaeli.com/dostlari-yitirdigimizde-animsiyoruz-dostlari-makale,127.html
Leave a comment
Yorum yapabilmek için giriş yapmalısınız.